از کمبودها

من فکر می‌کنم به کمبود آب، به لاک‌پشت‌های آبی و یوزپلنگ ایرانی، به تعدادِ اندک مولکول‌های اکسیِژنِ باقی‌مانده توی هوا و فکر می‌کنم به انقراض غیرت!

توی انشایم نوشته بودم: می‌خواهم عروسک‌ساز شوم:)

حتی یک قدم نزدیک شدن به آروزهای بچگی می‌تواند گنده‌ترین کلّه قند دنیا را توی دل آدم آب کن :)

سولماز خانوم در نقش جامدادی

همانا اگر مسابقه‌ی احمق‌ترین موجودات روی زمین برگزار شود کاپ طلا مخصوص این فیل‌دختربنفش است

+ با قابلیت فروش

ادامه دارد...

:)

و خوشبختی چیست جز بوییدن گل‌های یاسِ تازه درآمده‌ی حیاط بعد از یک روز خستگی...

من و این همه هوشنگ محال است!

آدم ها به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ آدم‌های بوسیدنی و آدم‌های نابوسیدنی! هوشنگ مرادی کرمانی در اولِ صف بوسیدنی‌ها ست.

ریسمان سیاه و سفید

نبات را می‌اندازی توی لیوان، چای تازه دم کشیده را می‌ریزی رویش، لیوان را از آب جوش پر می‌کنی و ناگهان لیوان ترک می‌خورد و چایِ شیرین شده قطره قطره از شکاف لیوان بیرون می‌ریزد.

بی‌اعتمادی یعنی همین؛ همین که از آن لحظه به بعد هر زمان بخواهی چای و نبات بخوری نگرانی که نکند لیوانت ترک بخورد و همان ترک کوچک کل زندگیت را نوچ کند.

این نیم فاصله های دوست داشتنی

ثبت احوال قطعا خواهد نوشت دلارام و مهدیار. من قطعا صدایتان خواهم زد دل‌آرام و مهدی‌یار :)

برای دل‌آرام و مهدی‌یار