پرواز روی زمین

از دست دادن را به بچه های خود بیاموزید، از همان زمان که کوچک هستند، فکر نکنید آخی گناه داره، طفلی، زودِ. نه. این آموزش از اوجب واجبات است. اینکه وسط خیابان بسته ی پفک از دستش می افتد و هیچ کدام از پفک ها محض رضای خدا هم که شده داخل بسته نمی مانند؛ یا اینکه بستنی قیفی رنگ رنگی اش از دستش می افتد و پخش زمین می شود و عربده اش به خدا می رسد بلافاصله به اولین مغازه که رسیدید یکی بهترش را برایش نخرید؛ اجازه بدهید چند روزی بگذرد، حداقل چند ساعت بگذرد. اینکه نق نق های چند ساعته و چند روزه اش را تحمل کنید بهتر از این است که فردا روز زمانی که بزرگ شد با از دادن چیزهای بزرگتری که دیگر آن موقع در توان شما نیست که برایش فراهم کنید- نه صرفا از لحاظ مالی- بشیند و غصه بخورد و شما هی نگاهش کنید و شبیه آن روزِ افتادن بستنی قیفی روی زمین هی آب شوید و چکه کنید.

عادتشان بدهید اسباب بازی های خراب شده ی خودشان را دوست بدارند، با همه ی نقصی که دارد. عروسکی که چشمش کور شده، خرسی که دستش کنده شده، پازلی که تکه هایش گم شده می توانند دوست داشتنی باشند اگر شما بخواهید و سریع ایش و پیف نکنید و راهی سطل آشغالشان نکنید. یادشان بدهید اسباب بازی های خراب شده شان را درست کنند، وصله پینه کنند، کاربردش را عوض کنند. تحمل یک شی معیوب گوشه خانه بهتر از این است که بعدها زمانی که دلبندتان به مشکلی خورد بخواهد از دم قید همه چیز را بزند. از دانشگاه انصراف بدهد. طلاق بگیرد. خودکشی کند. کنار آمدن با شرایط گوناگون آموزشی یک شبه نیست.

هرروزِ هرروز غذاهای باب طبعشان را نپزید. ماهی دوست ندارند که نداشته باشند! اشکنه هم همین طور! قرار نیست همیشه همه چیز بر وفق مراد باشد. روزی هست روزی نیست، روزی خوش است روزی ناخوشِ ناخوشِ ناخوش. ذره ذره چشیدن ناخوشی بهتر است از اینکه یکهو با کوه مشکلاتی که حالا نمی داند چطور باید ازش عبور کرد مواجه شوند.

دلسوزی های بیجای مادرانه و پدرانه کار را خراب می کند. خراب.